W jaki sposób ocenić walkę która zakończyła się na punkty bez nokdaunów, ani wyraźnej dominacji jednego z zawodników? Podstawą będzie zrozumienie taktyki walki jaka może być stosowana przez zawodników.
Wyróżniamy podstawowe dwa rozwiązania taktyczne prowadzenia walki.
Oba uzależnione są od warunków fizycznych przeciwnika.
- Wysoki zawodnik
- Niski zawodnik
- W pierwszym przypadku zawodnik dysponujący większym wzrostem powinien również mieć większy zasięg (długość ramienia). Będzie starał się on kontrolować walkę głównie poprzez ciosy proste. Utrzymać dystans (odległość do przeciwnika) pasujący jemu a działający na niekorzyść rywala. Tutaj dobrym przykładem są bracia Kliczko. Będzie mógł bić on swojego przeciwnika bezkarnie. Nie dość, że może zdobywać przewagę punktową, to również powoli rozbijać rywala. Co w dalszej perspektywie może prowadzić do nokautu. W tej sytuacji zawodnik o gorszych warunkach fizycznych jest bezradny. Do arsenału broni można dodać długie ciosy sierpowe tzn. cepy. Różnią się one od standardowych ciosów sierpowych tym, iż można zadać je z większej odległości.
- W drugim przypadku zawodnik o słabszych warunkach fizycznych musi zniwelować przewagę zasięgu jaką ma rywal. W tej sytuacji należy skrócić dystans (odległość między pięściarzami). Podchodząc do rywala trzeba obronić się przed jego ciosem prostym a następnie wykonując doskok skrócić odległość na taką, która jest wygodna dla niższego zawodnika. Wtedy stosowane techniki ataku to ciosy sierpowe i ciosy podbródkowe. Kiedy występują duże różnice w długości ramion zawodnik walczący w półdystansie (bardzo blisko przeciwnik, prawie tak, że niemal zawodnicy stykają się głowami) zasypuje gradem ciosów przeciwnika, który nie jest wstanie mu oddać. Ponieważ ma za długie ramiona. Najlepszym przykładem będzie tu Mike Tyson.
W takiej sytuacji wykonanie swojego planu taktycznego zdecyduje o zwycięstwie jednego z zawodników.
Często podczas walki bokserskiej mamy do czynienie z zawodnikiem prącym do przodu (ataksującym, wywierającym presje) i zawodnikiem cofającym się (broniącym się).
Zawodnik o dłuższym zasięgu może zatrzymać przeciwnika na kilka sposobów. Jednym jest praca z krokiem w tył z ciosem, a druga klincz. Najczęściej stosowanym rozwiązaniem jest klincz przez zawodowych pięściarzy, ponieważ nie wymaga dużych umiejętności a jednocześnie można odzyskać trochę siły. Umiejętność walki z krokami w tył z ciosem świadczy o bardzo dobrym wyszkoleniu technicznym zawodnika. Ta forma obrony daje dużo więcej korzyści od klinczu, ale jest dużo bardziej energochłonna. Zalety to: rozbijanie przeciwnika, który pcha się do przodu; można stosunkowo łatwo skontrować atak i co najważniejsze, znacznie zwiększa szanse nokdaunu lub wręcz nokautu. Również można przejąć inicjatywę w walce. Znacznie utrudnia zaskoczenie tak walczącego zawodnika przez przeciwnika szybką niespodziewaną akcją.
Zawodnicy o podobnych warunkach fizycznych będą dobierali bardziej swobodnie taktykę walki. Ponieważ mają większe pole manewru.
About the author : Grzegorz Fijałkowski
